Ήταν ο τελευταίος από τους «Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες» αλλά και ένας από τους τελευταίους στωικούς φιλοσόφους. Ο λόγος για τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα, Μάρκο Αυρήλιο.

Ο Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε στη Ρώμη το 121 μ.Χ. και εξ υιοθεσίας κατάφερε να γίνει διάδοχος του θρόνου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στον

οποίο ανήλθε το 161μ.Χ. Ο ίδιος διδάχθηκε την ρητορική τέχνη, λόγω της πολιτικής σταδιοδρομίας που προοριζόταν να καταγράψει, και στη συνέχεια στράφηκε στη φιλοσοφία υποστηρίζοντας ένθερμα την στωική «σχολή». Η ζωή του εμπεριείχε πολλές δυσκολίες τόσο σε προσωπικό (έχασε πολλά από τα παιδιά του) όσο και σε πολιτικό επίπεδο (αποστασίες, επιδημίες). Εντούτοις, δικαίως θεωρείται ως ένας από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες που γνώρισε η Ρώμη, καθώς πήρε πρωτοβουλίες και μέτρα που στόχευαν στη δημιουργία μιας δικαιότερης και πιο ήπιας κοινωνίας. Ανάμεσα σε αυτά ήταν η διεύρυνση των δικαιωμάτων που διατηρούσαν οι δούλοι, η σύσταση ειδικού ταμείου για τους απόρους και η δημιουργία ειδικής υπηρεσίας για την μέριμνα των ορφανών, ενώ σε αυτόν οφείλεται και η οργάνωση ενός πιο αποτελεσματικού συστήματος επισιτισμού. Παρόλα αυτά, αντιμετώπισε μεγάλη αντίδραση από τους πολίτες, καθώς περιόρισε τις βαναυσότητες στις δημόσιες μονομαχίες. Ο ίδιος κατάφερε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του να κρατά ένα είδος ημερολογίου, που αργότερα εκδόθηκε με τον τίτλο «Τα εις εαυτόν», το οποίο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα για τη διακυβέρνηση με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου.

Με ποιον τρόπο μία τέτοια ανθεκτική προσωπικότητα θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε έναν οργανισμό και με ποιον τρόπο θα προσέφερε αξία σε ένα τμήμα ανθρώπινου δυναμικού; «Τα πάντα είναι μία ιδέα» ανέφερε συχνά ο ίδιος. Με γνώμονα τη συγκεκριμένη διαπίστωση, αν ο Μάρκος Αυρήλιος πίστευε προσωπικά τον σκοπό και τα core values της εταιρείας με την οποία θα συνεργαζόταν, τότε μόνο οφέλη θα μπορούσαν να προκύψουν από αυτήν. Μάλιστα, το τμήμα HR θα ήταν σε θέση να του εκπληρώσει το βαθύτερο σκοπό του, που δεν ήταν άλλος από τη βελτίωση και την προσφορά στο ευρύτερο σύνολο. Σίγουρα η εκπαίδευση και η ανάπτυξη των στελεχών θα ήταν ένας από τους βασικούς πυλώνες HR με τον οποίο θα μπορούσε να ασχοληθεί, καθώς ο ίδιος πίστευε ότι «Η αξία ενός ανθρώπου δεν ξεπερνά την αξία των φιλοδοξιών του» και γι’ αυτό θα φρόντιζε να ενθαρρύνει την προσωπική εξέλιξη. Τέλος, το diversity & inclusion θα βρίσκονταν στις πρώτες θέσεις της ατζέντας του, αφού ήταν κάθετος απέναντι στην εξομοίωση όλων.